مقدمه: حالات چهره، یکی از مهمترین راه های ارتباطی و پاسخ دهی انسان به محیط پیرامون است. هدف این پژوهش، بهره گیری از مدل یادگیری هیجانی مغز(BEL) برای شناسایی حالات هیجانی چهره است. مدل یادگیری هیجانی مغز، الهام گرفته از سیستم لیمبیک مغز(مسئول محرک حالت هیجانی انسانی) است. این مدل برای بالابردن نرخ بازشناسی حالات هیجانی چهره انسان مورد استفاده قرار گرفته است. روش: ورودی مدل پیشنهادی دیتاست استاندارد JAFFE، شامل شش حالت هیجانی خوشحالی، ناراحتی، خشم، تعجب، ترس و تنفر است. پس از خواندن تصاویر با استفاده از دستورات نرم افزار MATLAB، تمامی تصاویر، وارد مرحله استخراج ویژگی می شود. برای استخراج اجزای ریز تصویر از روش PCA استفاده شده است. برای محاسبه نرخ بازشناسی حالات هیجانی چهره، تمامی ویژگی های استخراج شده از مرحله پیش، وارد دسته بندی مدل BEL می شود. در روش BEL، ماتریس ارتباطات با اجزای ابرو، چشم و دهان ایجاد، وابستگی آن ها در هر حالت مشخص و حالات چهره، شناسایی می شود. به دلیل نمایش کارایی مدل پیشنهادی، مدل BEL با مدل رقیب SVM مقایسه شده است. یافته ها: نتایج تحلیل دیتاست، نرخ بازشناسی حالات چهره را 93/80درصد نشان می دهد. نتیجه گیری: مدل BEL، نرخ بازشناسی حالات هیجانی را با دقت بالاتر از مدل SVM نشان-داد.

اختلالات طیف درخودماندگی، شرایط عصب شناختی، تحولی و فراگیر هستند. هدف این مطالعه، بررسی توانبخشی شناختی تقلید تظاهرات هیجانی چهره بر بهبود توانایی بازشناسی هیجان در کودکان مبتلا به اختلال طیف درخودماندگی با کنش فرآرونده. در این مطالعه روش شبه آزمایشی و طرح تک آزمودنی بهره جسته است. 3 کودک 4 تا 7 ساله با عملکرد بالا به عنوان نمونه با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. هر 3 کودک 12 جلسه انفرادی توانبخشی تقلید را دریافت کردند. بازشناسی هیجان با آزمون بازشناسی هیجان نیم استیم و نسخه تغییریافته ی بازشناسی هیجان اِکمن ارزیابی شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل بصری(نمودار) و محاسبه اندازه اثر استفاده شد. نتایج مطالعه نشان داد که عملکرد آزمودنی ها در آزمون بازشناسی هیجان اکمن و نیم استیم پس از مداخله بهبود یافته است. درصد داده های ناهمپوش (PND) محاسبه شد که برابر با 100 درصد به دست آمد. همچنین اندازه ی اثر نشان داد که این برنامه آموزشی بر بازشناسی حالات هیجانی مؤثر بوده است. نتایج این پژوهش از قابلیت آموزش مبتنی بر تقلید بر بهبود مشکلات تشخیص حالات هیجان در کودکان مبتلا به اختلال درخودماندگی با کنش فرارونده حمایت می کند و پس از انجام مداخله، توانش های تشخیص حالات هیجان به نحو چشمگیری در کودکان مبتلا به اختلال طیف درخودماندگی بهبود یافته است.

هدف: درک و بازشناسی هیجان های دیگران یک عامل مهم در ارتباطات اجتماعی است. هدف پژوهش حاضر مقایسه توانایی بازشناسی حالات هیجانی چهره در ابعاد شخصیتی برون گردی/ روان رنجورخویی با توجه به نقش تعدیل کننده حافظه کاری است.روش: ابتدا 728 نفر از دانشجویان پسر و دختر دانشگاه زنجان نسخه تجدیدنظر شده پرسش نامه شخصیت آیزنک (EPQ-R) را تکمیل کرده و سپس بر اساس نمرات انتهایی توزیع در دو بعد شخصیتی برون گرایی و روان رنجورخویی، چهار گروه برون گرای باثبات، درون گرای باثبات، درون گرای روان رنجورخو و برون گرای روان رنجورخو (هر گروه 30 نفر) انتخاب شدند. آزمودنی های چهار گروه، پس از همتاسازی بر اساس متغیرهای سن، جنس و سطح تحصیلات به وسیله آزمون حافظه کاری n_back و تصاویر هیجانی چهره ارزیابی شدند. نتایج با استفاده از تحلیل واریانس مختلط، رگرسیون چندگانه و تحلیل کواریانس تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد که افراد برون گرای با ثبات عملکرد بهتر و افراد درون گرای روان رنجورخو عملکرد ضعیف تری دارند. تحلیل رگرسیون حاکی از آن بود که ظرفیت حافظه کاری پیش بینی کننده معنادار توانایی بازشناسی هیجان های چهره ای است. علاوه بر این، نتایج تحلیل کواریانس بین گروهی یک طرفه نشان داد که پس از کنترل ظرفیت حافظه کاری، توانایی بازشناسی چهره ای هیجان چهار گروه شخصیتی هیچ تفاوت معناداری ندارد.نتیجه گیری: ابعاد شخصیتی و فرایندهای مبتنی بر حافظه کاری در پردازش اطلاعات هیجانی نقش محوری دارند.

مقدمه: بررسی ضعف های شناختی زنان دریافت کننده درمان بوتولینوم (بوتاکس) و همچنین نحوه بازشناسی هیجانات مختلف چهره با کنترل دست برتری توسط آنان می تواند گامی موثر در درمان و بهبود بازشناسی هیجانات توسط آنان باشد. هدف از این مطالعه مقایسه توانایی بازشناسی حالات هیجانی چهره با کنترل دست برتری در زنان دریافت کننده درمان بوتولینوم (بوتاکس) و افراد عادی بود. روش: پژوهش حاضر از نوع پژوهش های علی-مقایسه ای است. جامعه تحقیق عبارت است از کلیه زنان دریافت کننده درمان بوتولینوم (بوتاکس) مراجعه کننده به مراکز زیبایی شهر رشت در فصل بهار 1397، که در این مطالعه دو گروه 46 نفره از زنان دریافت کننده درمان بوتاکس و افراد عادی به عنوان نمونه و به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از آزمون بازشناسی هیجانات مختلف چهره اکمن و فرایسن و آزمون دست برتری چاپمن به منظور تعیین بازشناسی هیجانات (شادی، غم، خشم) به عنوان ابزار سنجش استفاده شد. نتایج بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS-23 و با آمارهای توصیفی و آزمون کوواریانس صورت گرفت. یافته ها: نتایج نشان دادکه توانایی دوگروه آزمودنی در بازشناسی حالات هیجانی(شادی، غم و خشم) با کنترل دست برتری یکسان نیست و تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد. نتیجه گیری: توانایی زنان دریافت کننده درمان بوتولینوم (بوتاکس) در تشخیص هیجانات (شادی، غم و خشم) ضعیف تر از افراد عادی است.

مقدمه: افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، دارای نقص­هایی در درک، تنظیم و ابراز هیجانات خود هستند. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تفاوت بازشناسی حالات هیجانی چهره و هیجانات خودآگاه شرم و احساس گناه بین دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب فراگیر و عادی بود.روش: این پژوهش یک طرح علی-  مقایسه­ ای، با جامعه آماری 400 نفر از دانشجویان دانشگاه شهید مدنی آذربایجان بود. پس از بررسی تمامی اعضای جامعه، تعداد 20 نفر از دانشجویانی که نمرات بالاتر از سطح برش مقیاس اختلال اضطراب فراگیر اسپیترز و همکاران (2006م) کسب کردند و سپس  ملاک ­های مصاحبه بالینی ساختار یافته تشخیص اختلال ­های روانی را برآورد نمودند، به عنوان گروه دارای علائم اختلال اضطراب فراگیر انتخاب شدند و سپس دانشجویان دیگری با همین تعداد و مبنا، متشکل از افراد بهنجار انتخاب گردید. همه آزمودنی­ها از لحاظ نمرات در منتخبی از تصاویر آزمون بازشناسی هیجانی چهره اکمن و فرایزن (1976) و مقیاس حالت شرم و گناه مارشال و همکاران (1994) مورد بررسی قرار گرفتند.نتایج: برای تحلیل داده­ها از روش تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد که نشان دهندة معنی­داری تفاوت بین دو گروه بود. در ادامه نتایج تحلیل تک متغیره نشان داد، بین گروه بهنجار و گروه دارای علائم اختلال اضطراب فراگیر در بازشناسی هیجانی حالات چهره تفاوت معناداری وجود ندارد. در حالی که بین دو گروه در هیجانات خودآگاه شرم و احساس گناه تفاوت معناداری وجود داشت و دانشجویان دارای علائم نمرات بالاتری در این مقیاس به دست آوردند.بحث و نتیجه­ گیری: لازم است در تبیین و درمان اختلال اضطراب فراگیر به هیجانات خودآگاه شرم و احساس گناه افراد توجه گردد.

زمینه و هدف: آسیب شنوایی، زبان و ارتباط و شناخت را تحت تاثیر قرار می دهد. این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی مداخلات زبانی در افزایش توانایی درک، تشخیص و بازشناسی حالات هیجانی و احساسی چهره در دانش آموزان آسیب دیده شنوایی انجام شد. روش بررسی: این مطالعه، به صورت نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه طراحی شد. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان آسیب دیده شنوایی از آموزشگاه پسرانه باغچه بان یک، در سال تحصیلی 1396 بودند. سی و دو نفر از دانش آموزان با استفاده از روش نمونه گیری غیر تصادفی ساده از میان جامعه موردنظر، به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند و به صورت تصادفی هجده نفر در گروه آزمون و چهارده نفر در گروه گواه قرارگرفتند. هر دو گروه با استفاده از نرم افزار شناخت حالات چهره محقق ساخته و چک لیست مرتبط ارزیابی شدند. دانش آموزان گروه آزمایش، در هجده جلسه آموزشی-توان بخشی انفرادی سی دقیقه ای شرکت کردند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 0٫, 01 استفاده شد. یافته ها: پس از مداخله و آموزش، همچنین حذف اثر پیش آزمون تفاوت معناداری در میانگین توانایی درک، تشخیص و بازشناسی حالات هیجانی و احساسی چهره، بین دو گروه آزمایش و گواه، مشاهده گردید (0٫, 001>p)؛ بنابراین مقایسه نمرات دانش آموزان دو گروه، پس از آموزش، نشان داد که میزان توانایی گروه آزمون، برخلاف گروه گواه، افزایش یافت و این تغییرات را می توان ناشی از مداخله دانست. نتیجه گیری: توانایی دانش آموزان آسیب دیده شنوایی در تشخیص، درک و بیان مفاهیم مربوط به حالات و هیجانات چهره با مداخله زبانی از سوی گفتاردرمانگر و در قالب برنامه توان بخشی ارتقا می یابد.

قرآن کریم به عنوان آخرین و در عین حال کامل ترین برنامه الهی در گستره ارتباطات انسانی از ظرفیت دلالت های غیرلفظی (حالات و حرکات بدن) غافل نبوده، به طوری که در جای جای آن به ترسیم ابعاد غیرکلامی انواع ارتباطات انسانی پرداخته و سبب تعمیق و تکمیل پیام مورد نظر شده است. چهره و دلالت های آن به عنوان یکی از اشکال و انواع دلالت های غیر کلامی نیز به طور خاص مورد توجه قرآن کریم قرار گرفته است. در این پژوهش طی حرکت از ادبیات نظری ارتباطات غیرکلامی چهره به سوی قرآن کریم، ما را به درک جدیدی از آیات قرآن کریم و تنظیم آیات مرتبط جهت ترسیم چارچوب مطلوب ارتباطات غیرکلامی چهره از منظر قرآن کریم رسانده است. به بیانی دیگر این پژوهش با استناد به برخی از آیات قرآن کریم در صدد است تا با نگاهی بین رشته ای، آیات قرآن کریم را از منظر کارکردهای ارتباط غیرکلامی چهره بررسی کند تا پیام هایی که از طریق این نوع ارتباط به خواننده منتقل می شود آشکار گردد.

حالات چهره در زبان های اشاره برای بیان مفاهیم دستوری به کار می رود (Pfau & Quer, 2010; Reilly, 2006; Wilbur, 2000; Dachkovsky & Sandler, 2009). از جمله مفاهیم دستوری که در زبان های اشاره با حالات چهره بیان می شوند می توان وجهیت، ساخت های شرطی، سببی، مبتدا، پرسشی و امری را نام برد (Lackner, 2019). دو ناحیه ی نیمه ی بالایی (حالات ابرو و چشم ها ) و نیمه ی پائینی صورت (حالات لب و دهان) هرکدام در بیان مفاهیم دستوری مختلفی دخیل هستند. در این مقاله، با تحلیلی در چارچوب دستور شناختی، به طور ویژه مفهوم «چرخه ی کنترل» (Langacker, 2013) تلاش می شود نقش حالات صورت در دستور زبان بررسی شود. بسیاری از مفاهیم دستوری در زبان با مفهوم چرخه ی کنترل قابل تبیین هستند. چرخه ی کنترل در لایه های مختلف فیزیکی، ذهنی، حسی و اجتماعی زیست انسان قابل بررسی است و در زبان شناسی و شکل گیری دستور زبان ابزار سودمندی برای تحلیل های زبانی در اختیار ما قرار می دهد. چرخه ی کنترل شامل چهار مرحله است که هر کدام از این مراحل یک وضعیت ذهنی و عملی را نشان می دهد و می توان این وضعیت را به یکی از مفاهیم دستور زبان مرتبط دانست. هدف دیگر این مقاله آن است که در چارچوب زبان شناسی شناختی به طرح و بحث این پرسش بپردازیم که چگونه زبان هایی کاملاً جدا از یکدیگر در بیان بعضی مفاهیم دستوری شباهت های صوری دارند. با بررسی داده ها و یافته های پژوهش های گوناگون از زبان های اشاره ی ایرانی، آمریکایی، اسپانیایی، ایتالیایی و موارد مشابه به بررسی شباهت ها در حوزه های مختلف دستور زبان های اشاره و نقش حالات چهره در شکل گیری دستور زبان می پردازیم.

امروزه ربات ها نقش مهمی در زندگی روزانه ی افراد کم توان و ناتوان و حتی انسان های عادی ایفا می کنند به نحوی که تقریباً در تمامی حوزه های درمانی و کمک درمانی، آموزشی و توان بخشی، بازی و سرگرمی شاهد حضور انواع و اقسام ربات های اجتماعی هستیم. یکی از معضلاتی که ممکن است در تعاملات بین انسان و ربات وجود داشته باشد، عدم درک متقابل عاطفی است؛ بدین معنا که معمولاً ربات هیچ درک عاطفی از حالات روحی انسان ندارد و گاهاً به همین دلیل، کیفیت تعاملات کاهش می یابد. شاید بتوان درک میزان رضایت مندی افراد را به عنوان یک پارامتر اصلی در تعاملات بین انسان و ربات در نظر گرفت؛ بدین معنا که همواره ایجاد تعامل مناسب باعث افزایش میزان رضایت مندی در انسان می شود و از طرفی دیگر افراد با ابراز نارضایتی می توانند عدم تمایل خود را برای تداوم یک تعامل بیان کنند. از این رو سعی شده است در این نوشتار با استفاده از مدل شبکه ی عصبی پیچشی میزان رضایت مندی فرد در هنگام مواجهه با یک سناریوی از پیش تعیین شده بررسی شود. برخلاف تحقیقات متعدد و ارزشمندی که با استفاده از شبکه ی عصبی عمیق به دنبال تشخیص حالت چهره هستند و از تصویر خام فرد به عنوان ورودی شبکه استفاده می کنند، در این جا از بردار هیستوگرام شیب های جهت دار چهره به عنوان بردار مشخصه ی توصیف کننده ی میزان رضایت مندی و از یک مدل شبکه ی عصبی کوچک به عنوان رده بند استفاده شده است. مدل به دست آمده علاوه بر قدرت تشخیص میزان رضایت مندی و قابلیت تعمیم بالا، قابلیت تشخیص عواطف منفی را نیز دارد. کوچک بودن و هزینه ی پایین پردازش دو عنصر بسیار مهم در کارایی سیستم های منفک است که به عنوان دو قید اساسی در مدل لحاظ شده است؛ گاهی برای رسیدن به این دو مهم از پارامترهای دیگر چشم پوشی شده است.